Siedmioletni Reece został oddany pod opiekę rodziny zastępczej jako ostatni z sześciorga rodzeństwa. W domu Cathy zjawił się po miesiącu ciągłych przeprowadzek, ponieważ czworo kolejnych opiekunĂłw nie poradziło sobie z jego agresywnym zachowaniem. Cathy, mająca doświadczenie w prowadzeniu rodziny zastępczej i znana z dobrego podejścia do trudnych dzieci, przyjmuje Reece’a pod swĂłj dach, choć o historii jego rodziny nie wie prawie nic. Powoli Reece przywiązuje się do Cathy i jej dzieci, a także uczy się ufać osobom w swoim nowym otoczeniu. Z uporem odmawia jednak odpowiedzi na pytania dotyczące jego własnej rodziny, co każe przypuszczać, że za jego zachowaniem kryje się coś, o czym pracownicy opieki społecznej jeszcze nie wiedzą. Kiedy Cathy wreszcie otrzymuje dokumentację Reece’a, odkrywa szokującą prawdę, ktĂłra przekracza jej wszelkie wyobrażenia.

Tytułowe słowa wypowiedziała do autorki przybrana matka, ktĂłra wypełnia strony tej książki niczym wszechwładna bogini.To chyba najbardziej osobiste i poruszające dzieło Winterson, napisana bez cenzury autobiografia. PodrĂłż w głąb szaleństwa i z powrotem, ktĂłrą autorka odbyła w poszukiwaniu biologicznej matki; opowieść o dorastaniu w przemysłowym miasteczku podlegającym drastycznym przemianom; o dążeniu do szczęścia, o książkach, ktĂłre uratowały jej życie i zaprowadziły ją na uniwersytet oksfordzki. Siła emocjonalna tej książki poraża i sprawia, że pozorny brak pisarskiej wirtuozerii wydaje się autorskim podstępem.Jeanette Winterson mieszka na wsi nieopodal Londynu. Jest autorką powieści, esejĂłw i tekstĂłw krytycznych. REBIS opublikował jej najważniejsze utwory, m.in. Nie tylko pomarańcze, Namiętność, Płeć wiśni, Podtrzymywanie światła, Kamiennych bogĂłw oraz Sztukę i kłamstwa.Jej pisarstwo było wielokrotnie doceniane: w 1985 roku Nie tylko pomarańcze. uhonorowano Nagrodą Whitbreada za najlepszy debiut powieściowy, w 1987 roku Namiętność zdobyła John Llewellyn Rhys Memorial Award, a w 1989 roku Płeć wiśni otrzymała nagrodę E.M. Fostera American Academy and Institute of Arts and Letters.Napisana bez cenzury autobiografia Jeanette Winterson"Dążenie do szczęścia - ja do niego dążyłam i wciąż dążę - nie jest tym samym, co bycie szczęśliwym - ktĂłry to stan jest moim zdaniem czymś krĂłtkotrwałym, zależnym od okoliczności i lekko słoniowatym. Jeśli świeci słońce, stań w nim - o tak, o tak, o tak. Szczęśliwe chwile są czymś wspaniałym, ale szczęśliwe chwile mijają - muszą - bo czas mija.Dążenie do szczęścia jest bardziej nieuchwytne; trwa całe życie i nie przyświeca mu cel. (.) To dążenie to nie jest wszystko albo nic - to wszystko i nic. Jak każda opowieść o poszukiwaniach".